بازا ین چه شورش است که در خلق عالم است باز این چه نوحه وچه عزاوچه ماتم است
چگونه می خروشی ای فرات در حالی که خاندان پیامبر(ص) و طفلان امام حسین(ع) قطره ای ازآب تو ننوشیدند؟
چگونه هنوز پرآبی در حالی که حتی خنکای آب تو به آنان نرسید؟
چگونه می جوشی ومی خروشی در حالی که سپاهیان یزید و اسب هایشان از آب تو خوردند
و گیاهان و تمامی حیوانات از تو سیراب می شدند؛
اما سپاهیان و اهل بیت امام کوچکترین سهمی از آب تو نداشته اند؟
تو که فریاد العطش آنان را می شنیدی!
پس چرا ساکت ماندی و فریاد نزدی و طغیان نکردی و به کمک آنان برنخاستی؟
چگونه ساکت نشستی زمانی که دیدی علمدار سپاه امام به سویت آمد
و برای کودکان آب برداشت اما سپاهیان یزید حتی نگذاشتند علمدار به خیمه ها برود؟
چگونه از پر آب بودنت شادابی درحالی که حتی نسیم خنکی از رویت می گذشت و
یا یک قطره ی از آب تو تسلی بخش وجود آنان نشد؟
چگونه می شود آب نوشید بی آنکه یاد لبهای عطشان امام حسین (ع)و فرزندانش بود؟
ای فرات آیا دلت به حال آن طفل شش ماهه ای که با زبان بی زبانی آب از تو طلب می کرد
و تو دیدی که چگونه تیر سه شعبه ی حرمله او را سیراب می کند نسوخت؟
چرا با سپاهیان یزید هیچ نکردی زمانی که موی مهربان بچه ها و علمدار سپاه امام حسین(ع) را به شهادت رساندند؟
تو که می شنیدی بچه ها می گفتند :«ای پدر عمو را بازگردان؛ ما آب نمی خواهیم؟».
نه ! از تو چرا گلایه می کنم ؟ تو رود آب بودی ، فقط یک رود آب نه چیزی بیشتر.
جز این که شاهد باشی و قطره قطره در خویش بسوزی و موج و موج آتش بگیری چه کاری از دستت بر می آمد؟
اما از آنها که فریاد های مظلومانه امام را می شنیدند و غربت کودکانش را می دیدند
اما از سنگهای در بستر تو افتاده هم دل سنگتر بودند تعجب می کنم ؟
فرات ! آیا آنها اصلا انسان بودند؟
شنیده ام هنگامی که امام حسین(ع) در میدان فریاد زدند:«آیا کسی هست که یاریم کند؟ »
امام سجاد(ع) باآن حال بیمارشان و با تمام رنج وسختی بیماری تکیه برشمشیر در خاک فرو رفته زدند که پدرمن هنوز زنده ام!
و امام حسین(ع) باز می گردند؛و می فرمایند:« ای فرزند! تو پس از من حجت خدایی برای این مردم و زمین نباید خالی از حجت خدا باشد»
و با سخنان شان تسلی بخش دل ایشان شدند وایشان را به خیمه برگرداند!
تو اینها را به یاد داری ؟
اما امروز ای فرات!
مردمی هستند که عاشورا را ندیدند اما برایش چنان مس زند که گویی در آنجا بوده اند و زخم خورده اند .
عاشورا روزی است که همه یکپارچه می گوید « وای حسین کشته شد».
امروز ای فرات! آنان که دلباخته امام حسین هستند از شیعه و سنی و حتی برخی از مسیحیان کشورم،
همه در عزا و سوگ امام بزرگ و مظلوممان بر سر و سینه ی خود می زنند.
امروز همه از کودکان تا پیرمردان و پیر زنان برای این ماتم واندوه بزرگ گریه می کنند و عزادار داغ کربلای حسین(ع) اند.
و تو ای فرات ! ای شاهد کربلای خونین حسین (ع) هنوز پر آبی و من می دام که هنوز هم در غم تشنگان شهید می سوزی .
السلام علی الحسین(ع)
وعلی علی بن الحسین(ع)
وعلی اولاد الحسین(ع)
وعلی اصحاب الحسین(ع)
یاحق
